Φόλες στη Σκύδρα – Σκυλοκαβγάδες σε Γιαννιτσά, Έδεσσα και Αριδαία

Ένα θλιβερό περιστατικό ερευνά το Αστυνομικό Τμήμα Σκύδρας. Συγκεκριμένα προχθές βρέθηκαν από κατοίκους της πόλης ορισμένοι μη δεσποζόμενοι σκύλοι να έχουν δηλητηριαστεί από κάποιον ασυνείδητο πολίτη. Λόγω της άμεσης κινητοποίησης και τη βοήθεια κτηνιάτρου τελικά μόνο το ένα από αυτά δεν κατόρθωσε να επανακάμψει και δυστυχώς υπέκυψε. 

Εγείρονται πολλά ερωτηματικά που αφορούν τα μη δεσποζόμενα ζώα και ιδιαίτερα τους σκύλους: 
Είναι μη δεσποζόμενα, αδέσποτα τα ζώα αυτά ή βάσει της σχετικής Νομοθεσίας «δεσπότης» τους είναι ο τοπικός Δήμος με τους παράγοντές τους; 
Πόσο επικίνδυνο είναι τα κατά τα άλλα φιλήσυχα ζώα κινούμενα πάντα κάτω από τα ζωώδη ένστικτά τους, όταν αισθανθούν ότι κινδυνεύουν να επιτεθούν για να προστατευθούν είτε σε κάποιο άλλο δεσποζόμενο ζώο ή ακόμη και στον ιδιοκτήτη του αν τύχει και το πάρει αγκαλιά για να το προστατεύσει; 
Πόσο επικίνδυνα μπορεί να γίνουν, όπως το πρόσφατο περιστατικό στον πεζόδρομο της πόλης των Γιαννιτσών, όταν χρειάσθηκε επέμβαση πολλών πολιτών για να σταματήσουν επίθεση ή άμυνα ακόμη από άλλο δεσποζόμενο ζώο; 
Ποιοι κίνδυνοι μπορεί να προκύψουν για οδηγούς και πεζούς όταν στο κέντρο της Έδεσσας κυνηγούν διερχόμενο αυτοκίνητο που ρυμουλκεί τρέιλερ αισθανόμενα ότι ανταγωνιστές (κυνηγόσκυλα) εισέρχονται στην περιοχή που «ελέγχουν»; 
Πόσο επικίνδυνα είναι τα κυρίαρχα αυτά ζώα, στην πλειοψηφία τους μεγαλόσωμα αρσενικά, όταν αισθανόμενα «παράνομο εισβολέα» στη περιοχή τους ενεργούν ομαδικά ως αγέλη για να τον αποβάλλουν; 

Όμως το θέμα δεν είναι τι κάνουν τα ζώα αυτά, κινούμενα κάθε φορά από το ένστικτό τους, αλλά τι κάνουμε εμείς οι κατά τα άλλα νοήμονες άνθρωποι; 
Τι κάνουμε εμείς οι κατά άλλα τοπικοί ηγέτες με τα επιτελεία μας για τον περιορισμό και την εξάλειψη του προβλήματος;
Πώς αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις ανθρώπου και ζώου; 
Μέχρι ποιου σημείου φθάνει η ελευθερία μας να τα στειρώνουμε, να τα βάζουμε δίπλα στο μαξιλάρι μας, να τα ντύνουμε με ενδύματα σύμφωνα με τα δικά μας γούστα, να τα χρησιμοποιούμε δηλαδή ως μπιμπελό, ως αντικείμενα για να αποδείξουμε ότι η ομορφιά του δικού μας ζώου είναι απείρως ανώτερη από αυτή του ζώου του γείτονά μας;

Όμως κυρίως γιατί τα εγκαταλείπουμε αφού πρώτα αντλήσουμε από αυτά δύναμη για να αντιμετωπίσουμε μια κατάθλιψη, μια στεναχώρια, ένα δυσάρεστο συμβάν που προέκυψε στη ζωή μας; 
Γιατί τα ζώα δεν είναι κάποια αντιβίωση που έχει χρόνο λήξης και διαρκεί ανάλογα με τα δικά μας βίτσια. 
Γιατί ως δημοτική αρχή αρκούμαστε μόνο στην περισυλλογή τους, όπου αυτή εφαρμόζεται, ενδιαφερόμενοι απλά για την εκτροφή τους κάτω από συνθήκες που δεν αρμόζουν στον «πολιτισμό» μας; 
Ούτε όμως και ως φιλόζωοι, ενδιαφερόμενοι απλά για την καθημερινή τροφή τους χωρίς όλες τις άλλες υποχρεώσεις μας που απορρέουν από τις σχέσεις ανθρώπου και ζώου, ανθρώπου και όλων των στοιχείων του περιβάλλοντός που το κοσμούν με δευτεραγωνιστές όλα ανεξαιρέτως τα ζώα αυτά, ήμαστε άμοιροι ευθύνης. 

Γιατί απλά δεν ήμαστε φιλόζωοι όταν από τη μια φροντίζουμε το σκυλάκι ή τη γατούλα που έχουμε στο σπίτι μας και από την άλλη δεν αφήνουμε ή και χαλάμε ακόμη τις φωλιές των χελιδονιών στο μπαλκόνι μας γιατί θα χρειασθεί να καθαρίζουμε τις «κουτσουλιές» τους. Από τη μία στειρώνουμε το σκυλάκι και το γατάκι μας για να μην πράξουν το αυτονόητο, να έρθουν σε σεξουαλική επαφή και να τεκνοποιήσουν για να αφήσουν διαδόχους και από την άλλη στερούμε και στους μόνιμους «τουρίστες» μας, τα χελιδόνια, να πράξουν το ίδιο, αυτό δηλαδή που είναι στη φύση τους, το φυσιολογικό, το «κατά φύσιν», τη διαιώνιση του είδους τους.     

Επιτέλους ας κατανοήσουμε πρώτα τις σχέσεις μεταξύ μας, ως σύζυγοι, ως γονείς, ως παιδιά, ως αδελφοί, ως γείτονες, ως συντοπίτες, ως πολίτες αυτής της χώρας, ως πολίτες ενός παγκόσμιου χωριού που ονομάζεται γη. Και αφού πλέον ήμαστε βέβαιοι για την κατανόηση αυτή ας συνεχίσουμε και με την κατανόηση των σχέσεών μας με τα ζώα, τα φυτά, όλα γενικά τα στοιχεία του οικοσυστήματος που κοσμούν τον πλανήτη μας και όχι μόνο, υποσχόμενοι να το χρησιμοποιήσουμε και να το αφήσουμε, χωρίς να το «βιάσουμε» και να το καταλεηλατήσουμε, στις επόμενες γενιές τους διαδόχους μας και στους διαδόχους των ζώων που σήμερα έχουμε υπό την προστασία μας. 

Γιατί ο Θεός, η φύση για ορισμένους, φροντίζει πάντα να επουλώνει τις πληγές που εμείς οι ασυνείδητοι πολίτες δημιουργούμε με την απληστία μας ή τη μονόπλευρη συμπεριφορά μας σε κάθε στοιχείο της φύσης και στην περίπτωσή μας σε βάρος των ζώων.